There is nothing to say

Czy można być samotnym nawet, gdy wokoło otacza nas tłum ludzi? 

Czy każdy człowiek jest samotną wyspą? A może wręcz przeciwnie – każdy ma swoją drugą połówkę, która może być niezauważona obok nas lub ukrywa się gdzieś na drugim końcu świata?

Czy każdy może kochać? A może miłość to nie stan, lecz umiejętność – albo się ją potrafi czuć albo nie? 

Dlaczego ludzie tak bardzo się od siebie różnią pod względem uczuć? Czemu jeden, gdy został skrzywdzony potrafi z uśmiechem wstać, otrzepać spodnie i wzruszyć ramionami, kolejny zamknąć się w sobie, a jeszcze inny udawać, że wszystko jest w porządku, gdy wewnątrz cierpienie rozrywa go na kawałki?

Czy raz straciwszy zaufanie jesteśmy w stanie obdarzyć nim kogoś innego? A może dziura zostanie w nas na zawsze, jak po brakującym narządzie, bez którego można żyć, ale nie pełnią siebie? 

Dlaczego dookoła jest tyle nienawiści, a ludzie są nią przepełnieni krzywdząc przy tym innych?

Czemu świat jest tak niesprawiedliwy? Dlaczego jedni mają wszystko, a inni nie mogą odnaleźć swojego powołania, talentu, cokolwiek, są ludźmi przegranymi? No tak - "nie ma ludzi przegranych czy bezużytecznych". Ale skoro "każdy jest wyjątkowy" to znaczy, że nikt nie jest? Bo czym na przykład jestem taka jedna ja, wobec miliardów ludzi na całym świecie? Brak mnie czy Ciebie nie zrobiłby żadnej różnicy. Jesteśmy jak pojedyncza kropla w oceanie.

Czyli przemyślenia z dupy strony. Chcę coś napisać. Stworzyć historię, przedstawić tyle uczuć jakie potrafią przepełniać na pozór zwykłego człowieka. Chcę umieć robić to tak, jak kiedyś. Ale nie potrafię. Po prostu nie umiem, kurwa mać. Idę liczyć matmę. 

 

James Arthur - Impossible